Sonnet 73
превод : Драги Михајловски
That time of year thou mayst in me behold / Во мене може да ја пулиш таа доба
When yellow leaves, or none, or few, do hang / кога жолто лисје, ал ич, ал ретко виси
Upon those boughs which shake against the cold, / по тие вејки пред студот што се снобат,
Bare ruin'd choirs, where late the sweet birds sang. / певници пусто штури, до скоро полни птици.
In me thou see'st the twilight of such day / Во мене може го гледаш самракот од денот
As after sunset fadeth in the west, / по зајдисонце што гине на запад;
Which by and by black night doth take away, / па набргу ноќта што го зема пленот,
Death's second self, that seals up all in rest. / двојникот на смртта, што сé в спокој лапа
In me thou see'st the glowing of such fire / Во мене може ја гледаш жарта од тој
пламен
That on the ashes of his youth doth lie, / што врз пепелта од младоста е збрана,
As the death-bed whereon it must expire, / небаре одар што ја праќа в замин
Consum'd with that which it was nourish'd by. / согорено штом е она што ѝ било храна.
This thou perceiv'st, which makes thy love more strong, / Но, види ме стварно па заљубено живни,
To love that well which thou must leave ere long. / Љуби го она што нема бргу да згини.
RELATED POSTS
